Όταν χάνεται ένα χαμόγελο

Σπάνια πλέον εμείς οι άνθρωποι χαμογελάμε αληθινά, από μέσα μας, από καρδιάς.

Υπάρχει  όμως και ένας  άνθρωπος  που  έχει έμφυτο το χαμόγελο λες και πηγάζει από μέσα του  μία όμορφη δύναμη αγάπης και αισιοδοξίας. Ένα χαμόγελο σαν και εκείνα που σου φτιάχνουν την ημέρα, τη νύχτα και, γιατί όχι, μέχρι και τη ζωή σου.

Στις 16-11-2018 ήταν η  μέρα όμως, που το χαμόγελο του Σπύρου χάθηκε. Έχει περάσει τόσος καιρός και όμως αδυνατώ να το πιστέψω.

41 χρονών… Τι  πρόλαβες να ζήσεις στα 41 χρόνια σου; Τι αμαρτίες κουβαλάς; Τι έχεις κάνει; Τίποτα. Μόνο άγχος-ευθύνες-αγωνίες-τρέξιμο για τα παιδιά, για όλους  και χαμόγελα.

Αλλά όταν φεύγει το παιδί ενός γονιού, οποιοδήποτε παιδί, τραντάζεσαι. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Θες να κοιτάξεις τον ουρανό, εκεί που μας έμαθαν να κοιτάμε για να δούμε τον Θεό και να φωνάξεις: «Γιατί, Θεέ μου, τι κάνεις; Γιατί;»

Από την στιγμή που έγινα πατέρας, ένα πράγμα δεν μπορώ να διαχειριστώ. Τον φόβο μήπως πάθουν κάτι τα παιδιά. Έχω λυγίσει επειδή όταν ο μικρός (τότε) ανέβασε πυρετό και είχε σπασμούς. Πονούσα όταν άκουγα τη μεγάλη (τότε μικρή) να κλαίει επειδή της έκαναν εξέταση αίματος. Κοπανιόμουνα  όταν τον μικρότερο τον χάσαμε από την παραλία. Με νικάει πάντα, ο πόνος τους. Γι΄αυτό και υποκλίνομαι βαθιά, γονατίζω σε όλους τους γονείς που πολεμάνε για τα παιδιά τους. Και συντρίβομαι όταν ακούω «ειδήσεις» ότι χάθηκε ένα παιδί στην άσφαλτο. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα: «Χίλια Κομμάτια».

Παρηγοριά υποθέτω δεν είναι ότι συνηθίζω τον πόνο. Θέλω να φύγει ο πόνος.

Θέλω απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα.

Υπάρχουν άσχημα και καλά πράγματα.

Τα άσχημα είναι ότι δεν θα είμαι ξανά ο ίδιος, δεν θα είμαι ολοκληρωμένος ποτέ ξανά…..τον έχασα  και τίποτα δεν θα τον αντικαταστήσει.

Το καλό είναι ότι μόλις το αποδεχτώ θα απαλλαγώ από τον πόνο,  λέει ο Φρόϋντ.

Τον φέρνω στο μυαλό μου και θυμάμαι την αγάπη, την χαρά, την καλοσύνη και το χαμόγελο που χάριζε στο διπλανό του.

Έφυγες νωρίς και άφησες σε όλους, ένα τεράστιο κενό και πόνο.

Χάθηκες αναπάντεχα όμως δεν θα ξεχαστείς. Δεν θα σβήσει  με την απώλειά σου  το φως και η καλοσύνη που σκόρπιζες με το πέρασμά σου από τον προσωρινό αυτόν κόσμο.

Δεν ξέρω τι άνθρωπος είμαι, τι αμαρτίες κουβαλάω.  Αν πιστεύω ακόμη στον Θεό ή αν- όπως έλεγε ο Νίτσε- για μένα πια ο Θεός πέθανε. Δεν ξέρω πώς αντιδρά κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις και δεν θέλω να μάθω ποτέ. Μακάρι να μην μάθαινε και να μην μάθει κανένας γονιός.

Είναι δυνατόν να φανταστεί κάποιος γονιός ότι θα έρθει η ώρα που θα αποχαιρετίσει το παιδί του.

Σπυράκο σε  έχω δει ως μωρό-παιδί-άνδρα. Μετά ως πατέρα

Ανείπωτη  η απώλειά σου για τα παιδιά σου, τη γυναίκα σου, τα αδέλφια σου.

Σπυράκο ένα θεόρατο «ΓΙΑΤΙ» θα  αιωρείται στη καρδιά μου και θα μου βγάζει μια τεράστια θλίψη και ένα πόνο μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Φαντάζομαι ότι δεν θα πρέπει να αφήσω τον πόνο να με καταστρέψει και μαζί να καταστρέψει κάθε ανάμνησή του, από τα πρώτα βήματα μέχρι το τελευταίο του χαμόγελο.

Γ. Μακ.